Herinneringen van Johannes Kasbergen:
Boven aan de dijk stond het water nog geen halve meter onder de kruin van de dijk. Wie had dit nu verwacht? Ik wist wel dat er springvloed kwam. Je leefde en werkte zo dicht bij de IJssel dat je eb en vloed wel in de gaten hield, ook door middel van de maanstand. Lopend naar de Ketensedijk zag ik dat alle onderhuizen van de dijkwoningen onder water stonden. Vloedplanken waren voor de deuren en tussen de huizen geplaatst om ervoor te zorgen dat het hoge water niet over de dijk kon lopen. Toen ik op het onbebouwde stuk van de Ketensedijk kwam, waaide het zo hard dat ik bijna omver werd geblazen en ik woog toch niet weinig. Je deed twee stappen vooruit en één achteruit. Het was aardedonker. Met iedere windvlaag golfde het water over de dijk. Ik voelde de dijk helemaal schudden, erg angstaanjagend. Je had het gevoel of de dijk zo onder je zou verschuiven en dat was wel bijna het geval. (…) ’s Avonds om 18.00 uur was ik thuis, vuil, nat en vermoeid. Maar met ‘de hulp van boven’ hadden we het gered, het gat was dicht, onze moeite was niet voor niets geweest.
De vader van Johannes hielp niet mee. Werken op zondag was tegen zijn principes. Hij ging die zondag naar de kerk. Dominee Vlot maande zijn kerkgangers aan de zondagsrust een keer voor lief te nemen en de handen uit de mouwen te steken. Deze dijk moet heel Zuid-Holland, ons en onze gezinnen beschermen tegen het water, de ouderlingen zijn ook allemaal aan het werk op de dijk. Dus ik geef nu de mannen die ook willen helpen, de gelegenheid om te vertrekken. De nood is groot!
Boven aan de dijk stond het water nog geen halve meter onder de kruin van de dijk. Wie had dit nu verwacht? Ik wist wel dat er springvloed kwam. Je leefde en werkte zo dicht bij de IJssel dat je eb en vloed wel in de gaten hield, ook door middel van de maanstand. Lopend naar de Ketensedijk zag ik dat alle onderhuizen van de dijkwoningen onder water stonden. Vloedplanken waren voor de deuren en tussen de huizen geplaatst om ervoor te zorgen dat het hoge water niet over de dijk kon lopen. Toen ik op het onbebouwde stuk van de Ketensedijk kwam, waaide het zo hard dat ik bijna omver werd geblazen en ik woog toch niet weinig. Je deed twee stappen vooruit en één achteruit. Het was aardedonker. Met iedere windvlaag golfde het water over de dijk. Ik voelde de dijk helemaal schudden, erg angstaanjagend. Je had het gevoel of de dijk zo onder je zou verschuiven en dat was wel bijna het geval. (…) ’s Avonds om 18.00 uur was ik thuis, vuil, nat en vermoeid. Maar met ‘de hulp van boven’ hadden we het gered, het gat was dicht, onze moeite was niet voor niets geweest.
De vader van Johannes hielp niet mee. Werken op zondag was tegen zijn principes. Hij ging die zondag naar de kerk. Dominee Vlot maande zijn kerkgangers aan de zondagsrust een keer voor lief te nemen en de handen uit de mouwen te steken. Deze dijk moet heel Zuid-Holland, ons en onze gezinnen beschermen tegen het water, de ouderlingen zijn ook allemaal aan het werk op de dijk. Dus ik geef nu de mannen die ook willen helpen, de gelegenheid om te vertrekken. De nood is groot!
