Bełżec jako prywatna wieś istniał co najmniej od końca XVI w. Wraz z Lipskiem i Lipiem tworzyły niewielki klucz dóbr należących do rodziny Lipskich. Podjęta w XVII w. przez Lipskich próba lokacji miasta, na mocy przywileju króla Zygmunta III Wazy, nie powiodła się. Jedną z przyczyn mogła być konkurencja pobliskich większych ośrodków handlowych – Tomaszowa Lubelskiego i Florianowa (Narola). W 1648 r. wieś została zniszczona przez Kozaków Chmielnickiego. Obok ludności wyznania rzymsko- i greckokatolickiego mieszkali tu nieliczni Żydzi i protestanci. Pod koniec XVIII w. dobra kilkakrotnie zmieniały właścicieli, co nie sprzyjało ich rozwojowi ekonomicznemu. Po kongresie wiedeńskim (1815) w pobliżu Bełżca przeprowadzona została granica pomiędzy Cesarstwem Austriackim i Królestwem Polskim, a Bełżec stał się jednym z ważniejszych przejść granicznych. Wybudowano w nim komorę celną, rozwijał się handel. Pod koniec stulecia działały poczta, kantor wymiany walut, karczma i kilka niewielkich zakładów przemysłowych (młyn, tartak, trzy żydowskie przedsiębiorstwa zajmujące się eksploatacją lasów). W czasie okupacji hitlerowskiej w Bełżcu funkcjonował obóz pracy przymusowej dla Żydów i Cyganów, a następnie obóz zagłady Żydów.
Żydzi w Bełżcu • Do 1939 r. • Żydzi zaczęli osiedlać się w Bełżcu w XIX w. Byli w większości osadnikami pochodzącymi z Rawy Ruskiej i Jarosławia. Ich napływ związany był m.in. z przygranicznym położeniem miejscowości i możliwością rozwijania w niej działalności gospodarczej. Na początku XX w. mieszkało w Bełżcu ponad 100 rodzin żydowskich, utrzymujących się głównie z przygranicznego handlu, dzierżawy młynów i szynków, usług transportowych i drobnego przemysłu. Były tu drewniany bejt ha-midrasz, mykwa i cheder. Nie było samodzielnej gminy ani cmentarza, a tutejsi Żydzi należeli do gmin w Lubyczy Królewskiej i Narolu, tam też byli chowani. W czasie I wojny światowej większość Żydów opuściła Bełżec i w okresie międzywojennym mieszkało w nim zaledwie kilkanaście rodzin żydowskich.
W Bełżcu nie było synagogi, jedynie drewniany bejt ha‑midrasz. Jego wygląd i dzieje nie są znane. Prawdopodobnie znajdował się w centrum wsi, w pobliżu skrzyżowania dróg prowadzących w kierunku Lwowa i Narola.
