In de 18e eeuw stond het land van Valkenburg bekend als het gebied waar de bokkenrijders actief waren. Volgens het volksgeloof waren de bokkenrijders personen of geesten die op bokken door de lucht reden. In feiten was het de naam die gegeven werd aan een bende dieven, moordenaars en plegers van gewelddadige berovingen in de Landen van Overmaas. In de periode tussen 1740 en 1798 waren de bokkenrijdersbendes actief. De strooptochten vonden voornamelijk plaats naar boerderijen en pastorieën op het platteland. Later kregen de bokkenrijders een Robin Hood status. Tegenwoordig wordt er geloofd dat er sprake was van diverse criminele bendes en individuen. Deze zouden geen connecties met elkaar hebben gehad. Men acht een groot deel van de circa 1200 beschuldigden en circa 500 veroordeelden onschuldig. De meeste bekentenissen werden namelijk afgedwongen door middel van martelingen. De associatie van het rijden op een bok en de duivel is niet nieuw. Dit wordt al eeuwenlang met elkaar geassocieerd. Mensen die een pact met de duivel hadden gesloten bewogen zich 's nachts voort op bokken. Ze spraken daarbij de volgende toverspreuk uit: "Over huis, over tuin, over staak, en dat tot Keulen in de wijnkelder!" Bij de bokkenrijders kwam vaak de ‘goddeloze’ eed voor ("Ik zweer god af en de duivel aan"). Deze goddeloze eed zou ontstaan zijn in de Landen van Overmaas. De processen tegen de bokkenrijders hebben veel overeenkomsten met de heksenprocessen in Europa tussen 1450 en 1750. De vervolging was meedogenloos. De meeste bekentenissen werden verkregen door tortuur of door het dreigen daarmee. Door bijna de helft van de aangeklaagden werd schuld bekent. Zij werden veroordeeld. In meer dan 90% van de veroordeelden werd de doodstraf uitgevoerd. Naast het Spaans Leenhof, zetelde in het landhuis in de Grotestraat in Valkenburg de Staatse rechtbank. Hier werden in de 18e eeuw onder andere strafprocessen gevoerd tegen ‘leden’ van de bende der Bokkenrijders. Deze werden daarna opgehangen aan de galg op de Emmaberg. Er hangt een plaquette aan de muur van het streekmuseum, dat op de plaats van het landhuis staat, dat ons herinnert aan deze duistere periode.
