Sinds mensenheugenis beschikten de boeren rond Tienen ook over een niet onbelangrijke veestapel. Het mest van de dieren was nodig voor de verrijking van de akkers. Daarnaast vulden de dierlijke producten het eigen dieet aan of vonden hun afzet op de plaatselijke markten. Ook het verwerken van het slachtafval gaat terug op een eeuwenoude traditie. Archeologen vonden sporen hiervan die teruggaan tot in de Romeinse periode.
Het verwerken van de huiden van de pas geslachte dieren is een eeuwenoude ambachtelijke bezigheid. Van dit leer werd dan kleding, handschoenen, schoenen, zadels en paardentuig gemaakt. Het huidenvetten of leerlooien was een smerig, stinkend karwei. Bij de meest eenvoudige en ook meest primitieve methode maakte men bij het proces gebruik van de hersenen van het dier. Maar ook urine, dat rijk is aan ammoniak, werd gebruikt om verrotting van de huiden tegen te gaan. Voor het fixeren van het eiwit in de huiden gebruikte men tannine, afkomstig uit de schors van jonge eiken. Vandaar dat de directe nabijheid van een schorsmolen wenselijk was. Leerlooierijen ontstonden ook op plaatsen waar er veel stromend water was. De huiden werden immers vaak gespoeld.
Vanouds waren de belangrijkste Tiense leerlooierijen gelegen langs de Gete en de Mene. In de loop van de middeleeuwen kwijnde het ambacht geleidelijk weg. Wegens de omgevingshinder had het ook geen al te goede reputatie. Op het einde van de 18de eeuw werden nieuwe leden aangetrokken die zich in de Moespikstraat vestigden. Hierdoor veranderde de naam in Huidevettersstraat. De arbeiders woonden in piepkleine huisjes in smalle steegjes of ‘gangetjes’, die uitgaven op de Moespikvest en de Driemolenstraat. Later werden zij om gezondheidsredenen geëlimineerd. Op de plaats waar in de 19de eeuw de leerlooierij van Vrijsens stond, bevindt zich nu een grote grasvlakte. Alleen de benaming Huidevettersstraat verraadt nog de vroegere bedrijvigheid in deze stadswijk.
