Het 95 hectare grote Staelduinse Bos is ontstaan aan het eind van de 19e eeuw. Het ligt op korte afstand van het tracé van de buitenste tankgracht rondom Hoek van Holland. Eind 1942 besloot de Duitse bezetter hier het hoofdkwartier van die Festung te vestigen. Zo ver mogelijk van de Noordzee waar de geallieerde invasie werd verwacht. Een half jaar later waren er in het bos 27 grote betonnen bunkers gebouwd én tientallen bouwwerken van baksteen. Enkele hiervan behoorden toe aan een geschutstelling en een tweede, kleiner hoofdkwartier. Het bladerdak van de bomen bood een mooie beschutting, alhoewel… destijds was het bos nog lang niet zo volgroeid als nu. Om die reden werden de bunkers beschilderd in camouflagepatronen en overdekt met grote netten. Vanuit de lucht waren ze onherkenbaar voor de geallieerde vliegers. Direct na de bevrijding inspecteerde een Britse officier met enkele Duitse militairen het Staelduinse Bos en hij verbaasde zich over het verruïneerde landschap.
Na de oorlog zijn enkele Duitse bouwwerken afgebroken. Andere liggen onder een laag grond en sommige zijn tussen de struiken nauwelijks zichtbaar. Maar vooral in de winter vallen de verschillende metershoge, met mos beklede, bunkers op. Ze zijn tegenwoordig met hekken afgesloten om de nieuwe bewoners rust te gunnen. Zes soorten beschermde vleermuizen houden er hun winterslaap. De dikke muren zorgen voor de ideale luchtvochtigheid én een constante temperatuur. Ze vliegen speciaal naar dit reservaat van het Zuid-Hollands Landschap en daarom is verstoring door mensen streng verboden.
Tijdens de route zie je vanaf de wandelpaden de bunkers van het grootste hoofdkwartier én die van de geschutstelling. Het kleinere hoofdkwartier ligt in de noordoosthoek van het bos, je kunt deze bunkers alleen zien vanaf de Staelduinlaan. Ook kom je op andere plekken waaraan bijzondere verhalen uit de Tweede Wereldoorlog zijn verbonden.
