Het Staelduinse bos onder vuur

Als je het bos uitloopt, zie je recht voor je de weilanden en akkers van de Bonnenpolder. In de vroege ochtend van 10 mei 1940 landden in deze omgeving Duitse militairen die eigenlijk bij Den Haag terecht hadden moeten komen om daar de Koningin en het kabinet gevangen te nemen. Het waren deels parachutisten, deels luchtlandingstroepen die met vliegtuigen per ongeluk ten oosten van het bos waren afgezet. Koos Dekkers woonde langs de Bonnenweg die dwars door deze polder loopt. Hij werd wakker door het vliegtuiggeronk en liep samen met zijn ouders en zussen naar buiten. Niemand in die tijd wist wat parachutisten waren. Kijkend in de lucht riep hij dan ook verbaasd: “Wat is dat? Ik zie poppetjes eronder hangen”. En even later: “Nee, het zijn mannetjes”. Ongeveer 130 Duitse militairen groeven zich in aan de rand van het bos, wachtend op nadere orders van hogerhand. Vanaf het slechts vier kilometer verderop gelegen Fort Maasmond vuurde het Nederlandse geschut op de Duitsers. De dagen erna gebeurde dit nog een paar keer en ook geschutsbatterijen op het eiland Rozenburg schoten richting het bos. Een aantal malen vielen Nederlandse soldaten vanuit Hoek van Holland de ingegraven en goed bewapende Duitsers aan, maar wisten ze niet te verdrijven. Pas op 15 mei, na de onvoorwaardelijke capitulatie van het Nederlands leger, kwamen ze uit hun schuilplaatsen tevoorschijn. Rodekruis medewerkster Jeane Zwinkels uit Naaldwijk was er drie maanden later: “We zijn het bos in geweest en hebben bramen gezocht, dat was leuk. We zagen veel diepe kuilen en loopgraven waar de Duitsers zich verborgen hadden gehouden en veel stuk geschoten bomen.” Twee jaar later lieten de Duitsers wéer hun oog vallen op het bos, nu om er een hoofdkwartier te vestigen.