(ter hoogte van fietsknooppunt 71)
Terwijl je nu langsheen het gezellige centrum van Sint-Jozef fietst, doet weinig je vermoeden dat hier voor het uitgraven van de Vaart gewoonweg enkel dor Kempenland was.
De illustratie aan de voorkant van het voormalig steenbakkerskarretje vertelt je dan ook het verhaal van het ontstaan van ‘de parochie’ Sint-Jozef. Je merkt onmiddellijk dat de Vaart hier een belangrijke rol in de tijdlijn speelt. Lynn Cocx, huisillustratrice van de gemeente Rijkevorsel en zelf ook inwoonster van Sint-Jozef, creëerde deze tijdsreis voor de vaART. Laat ons je even meenemen in het verhaal…
Vele arbeiders groeven het Kempisch kanaal uit. Met als enige werktuigen: een schop, een kruiwagen en wat loopplanken. De toenmalige arbeiders sliepen ter plaatse, in tentjes naast het toekomstig kanaal.
De komst van het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten zorgde ervoor dat de regio en dit gebied toegankelijker werden. Daarenboven, net zoals op andere plaatsen langsheen de Vaart, ontdekte men hier in de bodem dikke kleilagen. Ideaal als grondstof voor de steenbakkerijen en cementfabrieken.
In 1889 trok de cementfabriek ‘North Portland Cement and Brickworks’ zich dan ook op langs het kanaal (uiterst rechts op de illustratie). De fabriek beschikte over de meest moderne installaties, een eigen labo, aansluiting op het buurtspoorwegnet en bereikte via het kanaal de haven van Antwerpen. En zo ook de rest van de wereld. Lokale klei werd, samen met aangevoerde kalk, verwerkt tot de wereldgekende Portland Cement. Naast een fabriek zette de ‘North’ ook nog eens 120 werkmanswoningen ter plaatse neer. In 1926 slorpte C.B.R. (Cimenteries et Briqueteries Réunies) de ‘North’ op.
De welgekende steenbakkerij ‘SAS’, waar je nu nog restanten van ziet, werd opgericht in 1906. Deze was o.a. gespecialiseerd in gevelstenen. De steenfabriek vormt een overgangstype tussen de ambachtelijke en de volledig geautomatiseerde steenbakkerij. Naast de opvallende ringoven, bleven ook enkele productiehallen en droogloodsen bewaard. Na het stilleggen van de productie op het einde van de 20ste eeuw, werd de gemeente Rijkevorsel eigenaar van het complex. Een deel van de industriële gebouwen zijn bewaard en krijgen een herbestemming.
