Na Solilima, kao i na ostalom području opštine Tivat, dominira mediteranska klima sa balgim ali kišovitim zimama, te vedrim i toplim ljetima. Pored dominacije mediteranske klime, na samim Solilima postoji i povremeni uticaj planinske klime koja dolazi sa okolnih obronaka planine Lovćen.
Najhladniji mjeseci u godini su januar i februar, dok su najtopliji juli i avgust. Tokom zime, najviša zabilježena temperatura vazduha je 17°C, a najniža -3°C, dok ljeti najviša temperatura dostiže do 34°C, a najniža oko 12°C
Opšti režim padavina u Tivtu i okolnom području odlikuje se maksimumom tokom zimskog i minimumom tokom ljetnjeg perioda godine. Ovo je jako važno zbog količine vode u rijekama i bazenima na području Solila, jer upravo je ta voda izvor života u ovom rezervatu.
Zimi najčešće duva bura (sjevero-istočni vjetar), a ljeti maestral (sjeverozapadni vjetar). U jesen i zimi često duva i jugo, koji obično donosi kišu. Udio dana bez vjetra je 31%, što ukazuje da je područje umjereno vjetrovito.
Na području Solila i u neposrednoj okolini zastupljene su dvije dominantne vegetacijske formacije:
1. Halofitno-močvarna vegetacija na području napuštene solane
2. Makija i šikara na obodima brdskog terena
1. Halofitno – močvarna vegetacija je razvijena na muljevito-glinovitoj podlozi na području napuštene solane - Tivatskih solila i u njoj dominiraju vegetacijske zajednice iz redova: Salicornietalia i Limonetalia, sa dominantnom asocijacijom Arthrocnemetum fruticosi. Isto tako, na ovom području u manjem obimu prisutne su i zajednice iz vegetacije morskih sita reda Juncetalia maritimae te vegetacija bočatnih močvara reda Phragmitetalia. Biljne zajednice ovog tipa rastu na slanoj i zaslanjenoj podlozi. Zbog slane podloge ove biljke u svojim mesnatim stabljkama zadržavaju vodu. Solila su jedno od poslednjih staništa halofitne (slatinske) vegetacije na istočnoj obali Jadrana.
Caklenjača (Salicornia europaea) je jednogodišnja biljka i tipični predstavnik halofitne vegetacije na Solilima. Usled nedostatka azota u slanom tlu, tokom jeseni ova biljka dobija izrazito crvenu boju, koja daje posebnu notu jesenjem pejzažu Solila.
2. Makija i šikara su tipični predstavnici mediteranske vegetacije. Dok je na uzvišenjima prisutna makija, u okolnim vlažnim područijima dominira šikara. Makija na obodu Luštice se nalazi u veoma dobrom stanju, a takođe i šikara na okolnim uzvišenjima Stražnica, Torac i Glavica. U okviru šikare, na uzvišenju Glavica, prisutni su predstavnici dendroflore, čempresi, borovi i maslina. Slična je situacija i sa šikarom na Stražnici gdje se među drvećem prepoznaje halepski bor, čempresi i maslina.
Područje gdje se nalazi makija predstavlja dobro polazište za posmatranje ptica na Solilima.
