Un conde deu Miquèu Barís
Un còp èra, deu costat de Sent-Bertomiu, sus la barta hauta d'Ador qui avè desmairat, ua bòrda, la bòrda bartassèra de l’Artiga.
A la parguia, que’s quilhava un palhèr – o meilèu, com e's ditz en lo parçan deu Senhans, un burguèr.
E suu burguèr, que lo cap sol e passava just de l'aigat, tres aujamis que s'èran arrefugiadas : un hasan, un gat, e un guit.
Lo hasan, roge de paur dinc a las memèras, que cridava : « Querequequé !… Querequequé !... Qu'èm tots fotuts !… Qu'èm tots fotuts !… »
Lo gat a qui, com a tots gats, n'agradava pas briga l'aiga, qu'ariçava l'esquia, e que nhaulava : « Que va mau !… Que va mau !… Que va mau !… »
Mes lo guit, eth, qui sabè banhar, de díser en tot trufà's de las autas bèstias : « Pas enqüèra ! Pas enqüèra ! Pas enqüèra ! »
Qui a dit que las bèstias ne sabèn pas parlar ? Solide los qui ne comprenen pas lo gascon !…
