Nowy cmentarz żydowski (ul. Cicha, róg ul. 1 Maja) • Prawdopodobnie już w 1796 r., a z całą pewnością przed 1819 r., na południe od rynku, w rejonie ul. Cichej, założono nowy cmentarz. W dwudziestoleciu międzywojennym został otoczony murowanym ogrodzeniem. W okresie międzywojennym stały na nim dwa ohele nieznanych z nazwiska rabinów lub cadyków. W czasie II wojny światowej Niemcy wykorzystali macewy m.in. do wybrukowania dziedzińca szkoły, w której mieściła się siedziba Wehrmachtu, na terenie cmentarza zaś przeprowadzali egzekucje. W 1987 r. z inicjatywy lubartowskich regionalistów i przy finansowym wsparciu miejscowych władz cmentarz uporządkowano i odnowiono drzewostan. Wybudowano na nim również pomnik w formie lapidarium – 20 macew, odnalezionych na terenie miasta, wmontowano we wzniesiony mur, 10 kolejnych macew ustawiono przed murem. Wykonano także dokumentację fotograficzną zachowanych macew. Cmentarz o powierzchni 0,8 ha jest regularnie dewastowany. Wandale rozbili m.in. macewy ustawione przed pomnikiem. W latach dziewięćdziesiątych na terenie cmentarza postawiono tablice informacyjne. W 2006 r. jeden z mieszkańców Lubartowa na aukcji internetowej wystawił na sprzedaż potłuczoną, niemal dwustukilową macewę. Dzięki szybkiej reakcji mediów aukcja została wycofana.
Holokaust • Po zajęciu miasta Niemcy zdemolowali synagogę i cmentarz, splądrowali część żydowskich domów. W październiku 1939 r. ok. 2500 Żydów z Lubartowa wysiedlono do Ostrowa Lubelskiego (850 osób), Parczewa (634), a także do Kamionki i Firleja. Większości przesiedleńców udało się wrócić do miasta przed końcem 1940 r. W Lubartowie pozostało 818 Żydów, zatrudnianych przymusowo na terenie miasta. Na początku stycznia 1940 r. Niemcy powołali Judenrat. Jego przewodniczącym został Jakub Mordko Lichtenfeld, którego niedługo później zastąpił Dawid Perec. Przy Judenracie powołano oddział Żydowskiej Służby Porządkowej, liczący 11 członków. W obrębie ulic Żabiej, 11 Listopada, Poprzecznej i Lubelskiej powstało otwarte getto. 16 grudnia 1940 r. do getta w Lubartowie przesiedlono ok. 1000 Żydów z Ciechanowca, w marcu 1941 r. – nieokreśloną liczbę Żydów z Lublina. Na początku kwietnia 1942 r. z Lubartowa wysiedlono do Kamionki, Ostrowa i Firleja ok. 250 Żydów. Pierwsza deportacja z getta w Lubartowie odbyła się 9 kwietnia 1942 r. Około 800 Żydów zostało wywiezionych do obozu zagłady w Bełżcu. Na ich miejsce pomiędzy kwietniem a majem 1942 r. do Lubartowa przesiedlono kolejne transporty Żydów ze Słowacji (łącznie 2421 osób). Część z nich wysiedlono do Lublina, gdzie pracowali przy budowie obozu na Majdanku. Na początku października 1942 r. do zatłoczonego getta przesiedlono grupy Żydów z Kamionki, Ostrowa i Czemiernik. Druga duża akcja deportacyjna odbyła się 11 października 1942 r. Z lubartowskiego getta do obozu zagłady w Sobiborze wywieziono wówczas ok. 3000 Żydów. Od 300 do 500 Żydów rozstrzelano na cmentarzu przy ul. Cichej, wielu Żydów zostało zabitych w domach, na ulicach i na stacji kolejowej. 24 października 1942 r. Niemcy ostatecznie zlikwidowali getto. Około 300 Żydów zostało przesiedlonych do Piask Luterskich. W Lubartowie pozostało kilkunastu Żydów pracujących w stajni żandarmerii. Wszyscy zostali rozstrzelani 29 stycznia 1943 r. na cmentarzu przy ul. Cichej, w lutym 1943 r. zaś Niemcy ogłosili Lubartów miastem „wolnym od Żydów” (Judenfrei). W czasie okupacji Niemcy zdewastowali obiekty należące do gminy żydowskiej.
