Maastricht maakte in tweehonderd jaar tussen 1471 en 1699 iedere zes tot twaalf jaar een pestepidemie door, waarbij tussen de 15% en 40% van de bevolking stierf. Men had het idee dat pest door vuile lucht kwam en dus kwam de bestrijding vooral neer op zieken isoleren. Men sloot mensen op in hun eigen huis of als dat niet mogelijk was in ‘het Paradijs’, barakken buiten de Helpoort, of men bracht ze naar het Sint Antonius-eiland in de Maas, ter hoogte van de huidige Griend.
Dit eiland was in 1415 door Jacoba van Beieren geschonken aan de antonieten, die een groot klooster hadden buiten de eerste stadsmuur. Zij bouwden aan de Maas een kluis met kapel, gewijd aan St. Antonius Abt, de beschermheilige van de ziekenverplegers. Op het eiland, dat naar hen vernoemd werd, bouwden zij houten barakken, die bij elke uitbraak van besmettelijke ziektes dienden als afgezonderde ziekeninrichting. De zieken werden daar verzorgd door de cellebroeders en kregen geestelijke bijstand van de capucijners, net als in het Paradijs.
Vanaf de zestiende eeuw werden op het Sint Antonius-eiland vestingwerken gebouwd en werd het niet langer gebruikt voor zieken. In 1895 is het hele eiland afgegraven.